دکتر غلامرضا رئیسی

وقتي كسي عضوي را از دست ميدهد يا صاحب نوزادي ميشود كه دچار قطع عضو مادرزادي است، دچار شوك ميشود و سؤالات زيادي در مغزش پيدا ميشود. اگر چه افراد خانواده و دوستان او همدردي نشان ميدهند اما هيچكس بهتر از فردي كه قبلاً دچار قطع عضو شده يا بچهاي با قطع عضو مادرزادي دارد نميتواند اورا درك كند و او را راهنمائي نمايد. تنها فردي كه خودش تجربة قطع عضو را دارد، ميتواند يك فرد قطع عضو جديد را متقاعد كند كه احساس ناراحتي پس از قطع عضو طبيعي است و هويت و شخصيت انسان به عضو قطع شده او بستگي ندارد. اگرچه فرد دچار قطع عضو ممكن است برخي كارها را به نحو ديگري انجام دهد يا از اندام مصنوعي استفاده كند اما همان فرد قبلي است. فردي كه قبلاً قطع عضو شده ميتواند به فردی که جديداٌ دچار قطع عضو شده نشان دهد كه زندگي هنوز ادامه دارد، و هنوز فرصتهاي بسياري در زندگي وجود دارد و فرد دچار قطع عضو ميتواند زندگي اجتماعي وخانوادگي طبيعي داشته باشد. بخصوص هنرمندان، قهرمانان و… كه دچار قطع عضو شدهاند حامل اين پيام ميباشند كه هيچچيز نميتواند جلوي آدمي را در كسب موفقيت بگيرد.

افرادي كه قبلاً قطع عضو شدهاند ميتواننددرزمينههاي مختلف نيز به فرد مبتلا آموزش دهند.