توانبخشی سندرم گیلن باره در همان فاز حاد بیماری با حرکات مفاصل، دادن وضعیت مناسب و استفاده از اسپلینت آغاز میشود. حرکت دادن هرچه سریعتر بیمار در صورتی که شرایط بیمار اجازه دهد باع
ث کاهش عوارض استراحت طولانی مدت میشود.
توانبخشی بیماران بستری معمولاً بعد از اتمام ایمونوتراپی شروع میشود. بیماران باید از نظر وضعیت سیستم خودمختار وضع پایداری پیدا کنند. وضعیت ریوی بیماران نیز باید پایدار شود. کاهش وضعیت فشار خون یک مشکل شایع میباشد و برای غلبه بر این مشکل استفاده از تحت بالا رو قبل از شروع ایستادن و آموزش راه رفتن توصیه میشود. پس از بهبود قدرت عضلانی بیمار میتواند راه رفتن را در پارالل و یا واکر شروع کند. استفاده ارتوز اندام تحتانی معمولاً مورد نیاز است. ورزشهای عملکردی و یا وزنه برای تقویت اندام فوقانی و وسایل کمکی برای مراقبت بیمار از خودش مورد نیاز است. ورزش در سندرم گیلن باره نباید باعث خستگی بیمار شود. پروگنوز سندرم گیلن باره به صورت مشخص خوب میباشد، به خصوص در مواردی که میزان ضعف خفیف باشد. در 20 درصد بیماران ناتوانی به صورت نا توانی راه رفتن و یا نیاز به وسایل کمکی برای راه رفتن تا 6 ماه رخ میدهد.
سن بالا، جنس مذکر، درگیری اکسونال، اسهال قبل از سندرم گیلن باره و عفونت با CMV همگی باعث بدتر شدن پروگنوز بیماری میشود. عود بیماری بسیار نادر بوده و در 5-3 درصد موارد دیده میشود.
آدرس مطب : 1
تلفن : 1 - 1
